Die oppervlak van die watergat glinster aanloklik in die namiddagsonnetjie en stadig nader ‘n trop buffels hierdie lafenis. Hulle is versigtig, want oorgerustheid het al baie diere hulle lewe gekos in hierdie ongenaakbare Afrika landskap. Alles lyk egter rustig en die eerste Buffels bereik die water sonder voorval. Tussen hulle is ‘n kalfie wat opgewonde sy kop in die lug pluk asof die wêreld aan hom behoort – die gevare wat hulle permanent omring is nog nie deel van sy verwysingsraamwerk nie. Miskien is dit juis hierdie oorgerustheid wat oorspoel na die res van die trop, want nie een van hulle sien die turende geel oë wat tussen die doringbos deur na hulle staar nie.   

Toe die eerste buffel sy kop laat saak om die louwarm lafenis op te slurp, kry die doringbos skuins agter die trop ewe skielik lewe. Die trop herken die geluid en soos een man vlieg hulle om en hardloop in die teenoorgestelde rigting. Die kalfie hardloop ook verward saam, maar sy gebrek aan ervaring wys onmiddellik. Hy hardloop langs die watermassa af en dit is fataal. Eerstens is die grond sagter en dit belemmer sy spoed. Tweedens isoleer sy roete hom van die res van die trop – juis dít waarin die krag van die buffel lê. 

Die leeus verskuif onmiddellik hulle fokus na die kalfie en binne oomblikke bereik hulle hom. In ‘n deurmekaarspul van stof, bene, hare en wat nog, trek hulle hom plat. Sy agterlyf beland met ‘n plas in die water en soos blits gryp een wyfie hom aan die keel. Twee ander kry ook bytplek en vir ‘n oomblik staan tyd stil. Die trop het intussen tot stilstand gekom en staar met uitdrukkinglose oë na die spektakel voor hulle. Die enigste beweging wat vir ‘n oomblik die dorre landskap versteur is die kalfie se jong lyf wat smagtend asem intrek en roggelend uitblaas. 

Asof hierdie stryd om oorlewing nie genoeg is nie, gryp ‘n plat ongedierte ewe skielik vanuit die vlak water doelgerig die een agterbeen van die kalfie. Met mening probeer die krokodil die kalfie uit die doodsgreep van die leeus loskry, maar so maklik gaan hulle nie hulle middagete prysgee nie. Die lyf van die kalfie verleng merkbaar soos hy in twee verskillende rigtings getrek word. Dit is ‘n hartverskeurende gesig en ‘n maling ontstaan onder die trop buffels. Asof die gesig een te veel is, storm een bul doelgerig vorentoe en stop in ‘n stofwolk voor die leeus. Hulle skrik en verslap hulle greep op die kalfie. Die krokodil gebruik sy kans en hy wen weer veld. Die leeus los egter nie hulle prooi nie en trek weer met mening in die teenoorgestelde rigting. Intussen het die brawe bul omgedraai en hom weer by die trop aangesluit. Sy aksie het egter die trop aangevuur en die maling onder hulle neem toe in intensiteit.

Ewe skielik verloor die krokodil sy greep op die kalfie en die leeus sleep hom halfpad teen die wal uit. Die kalfie probeer regop spartel, maar die gewig van die leeus is te veel vir sy jong liggaam. Terwyl die leeus hom met hernude mening platdruk begin sy roggelende oorlewingstryd weer van voor af. Die toneel voor hulle raak te veel vir die trop en drie ander buffels storm vorentoe. Twee van die leeus spring terug om die dodelike horings te mis, maar die leeu, wat die kalfie aan die keel beet het, klou vir al wat sy werd is. Haar ore is platgetrek en sy grom gevaarlik terwyl haar tande diep in die keel van die kalfie ingeslaan bly. Nog buffels storm vorentoe en binne oomblikke vorm hulle ‘n halfmaan voor die leeus en die spartelende kalfie. Een buffel storm weer vorentoe en hierdie keer is een van die leeus te stadig. Sonder seremonie skep die buffel haar gespierde lyf op en slinger haar die lug in. Haar lyf maak twee sierlike draaie in die lug voordat sy atleties weer op haar pote beland. Hierdie aanval op haar is egter te veel en sy hardloop verskrik weg. Die ander leeus volg haar behalwe die een wat die kalfie aan die keel beet het.

Sy grom steeds verwoed, maar baie gou besef sy dat sy alleen staan teen ‘n trop verwoede buffels. Met haar ore steeds platgetrek, los sy die kalfie en hy strompel verward orent. Onmiddellik storm die buffels vorentoe om te keer dat sy nie weer op hom toesak nie. Haar fut is egter uit en sy hardloop agter die res van haar trop aan. Een buffel volg haar vir ‘n oomblik, maar daar is iets anders aan sy houding. Sy kop is trots in die lug en sigbare asemwolke borrel by sy neus uit. Die boodskap van oorwinning is duidelik – Ons sal nooit gaan lê nie. Ons sal nooit opgee nie. Dink volgende keer twee keer.

Kopomhoog draai hy om en die leeus staar hom agterna. Selfs sy spoor lyk ewe skielik anders – so asof die aarde ook die oorwinning uitroep. 
Een ding is verseker: Oorwinning kom alleen uit stryd…

​

Storie geleen uit die gebeurtenis bekend as The Battle of the Kruger.